Lata mojego dzieciństwa i wczesnej młodości przypadły na czas, w którym mówienie głośno o swoich rozterkach psychicznych było tematem tabu. Nie mam co ukrywać, że miało to znaczący wpływ na podjęcie decyzji o psychoterapii. Długo zwlekałam i (jakby nie patrzeć) szukałam coraz to nowych wymówek, które miały usprawiedliwiać moją niechęć do uzewnętrzniania się obcej osobie. Co więc przekonało mnie do umówienia się na pierwsze spotkanie ze specjalistą? Tego dowiecie się z poniższego wpisu!