"Jeszcze zmienisz zdanie"... Nie chcę mieć dzieci

Jeszcze kilka lat temu nie przypuszczałabym, że będę miała wątpliwości, a co więcej - pewność, że powyższe twierdzenie będzie odzwierciedlać moje przekonania. Jak mówi powiedzenie: tylko krowa nie zmienia zdania. A ja się za krowę nie uważam 😅 Co wpłynęło na to, że nie odczuwam chęci ani potrzeby posiadania potomstwa? Zachęcam do lektury 🙏

Pamiętam, że kiedy byłam w wieku mniej więcej 13-14 lat bardzo lubiłam dzieci, a one lubiły mnie. Wówczas miałam w głowie utarty schemat powtarzany nam od najmłodszych lat. Najpierw ślub, później dzieci. Najlepiej cała drużyna piłkarska. Z takim pojęciem świata żyłam dość długo, bo aż do momentu, kiedy miałam 23 lata. Co się wówczas stało? Muszę przyznać, że całkiem dużo.

Rok 2017 był dla mnie w pewien sposób przełomowy i to na różnych płaszczyznach. Związałam się z nowym partnerem, miałam operację i dowiedziałam się o pewnej chorobie, o której napiszę w przyszłości posta. Po wspomnianej operacji dowiedziałam się, że mam nikłe szanse na zajście w ciążę w sposób naturalny i najpewniejszym wyjściem będzie in-vitro. Pogodziłam się z tą myślą z niespotykanym dotąd spokojem. Pomyślałam "Okej, jak będzie trzeba to sięgnę po takie rozwiązanie. Nie ja pierwsza i nie ostatnia". Żyłam z tą myślą kolejne dwa lata.

W roku 2019 miałam kolejne załamanie zdrowotne. Długo szukałam odpowiedzi na to, co właściwie mi jest i co sprawia mi nieopisany ból. Pod koniec roku w końcu dostałam diagnozę. Lekarz reumatolog stwierdził u mnie ZZSK (zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa) - chorobę, którą "odziedziczyłam" po mamie. Szansa na przekazanie tego schorzenia swoim dzieciom wynosi około 10 procent. Gdybym tylko miała podobne szczęście w totolotku...

Fakt, że zdiagnozowano u mnie dwie choroby, które w połączeniu tworzą mieszankę wybuchową sprawia, że zaczęłam myśleć w kategoriach "A co jeśli moje dzieci odziedziczyłyby po mnie moje problemy ze zdrowiem?'. Uwierzcie, że nie życzyłabym takich przeżyć jakie ja miałam w drugiej połowie 2019 roku najgorszemu wrogowi - dlaczego więc miałabym narażać najbliższe mi osoby na podobne cierpienia?

Jeszcze przed otrzymaniem informacji o chorobach zmieniło mi się podejście do dzieci. Zaczęły mnie irytować ich krzyki, płacze i humorki. I tu zaraz podniesie się głos osób, które są za posiadaniem dzieci "Przecież dzieci takie są", "To tylko dzieci", "To normalne, że dzieci psocą i płaczą". No dobrze, ale ja po prostu nie mam ochoty w tym uczestniczyć. Kiedy sąsiad nagle wymyśli sobie wiercenie ścian o ósmej rano w sobotę jakoś nie mówisz "Przecież to tylko sąsiad, sąsiad musi czasem powiercić". Skoro ty nie lubisz, kiedy osoba za ścianą rano hałasuje to dlaczego burzysz się kiedy ja mówię, że nie lubię, kiedy płaczące dziecko wyrywa mnie ze snu w środku nocy? 🤷

Tak, cenię sobie wygodę. Jeśli wiąże się ona z możliwością wysypiania się bez obowiązku wstawania do dziecka w nocy - biorę to! Nie znaczy to, że gdybym miała dziecko to bym wypięła się na nie i nie karmiła o trzeciej nad ranem. Ale skoro nie muszę, to po co mam się zmuszać? Dokładałabyś sobie obowiązków, gdybyś miała świadomość, że nie są one niezbędne w Twoim życiu? Pozwól więc, że to samo zrobię ja. 

Pewnie wydarzenia w moim życiu pomogły mi uświadomić sobie, że nie każdy musi robić to, co zdecydowana większość populacji planety. Jednym z takich "osiągnięć" jest wydanie na świat potomstwa. Nie twierdzę, że ciąża, poród i połóg to bułka z masłem. Uważam tylko, że fakt, że kobieta urodzi dziecko nie wpływa w żaden sposób na świat na skalę globalną. Co 5 sekund rodzi się 21 dzieci. Co kolejne 5 sekund rodzi się 10 dzieci skazanych na życie w ubóstwie. Czy musimy skazywać te małe istotki na cierpienie już od dnia narodzin? Czy nie lepiej byłoby zamiast wydawać na świat kolejne osoby, które mają nikłe szanse na przeżycie, zacząć walkę z systemem, który skazuje ludzi na nędzę i głód? 

Kolejna kwestia dotyczy faktu, iż dziecko to ogromna, dla mnie wręcz niewyobrażalna odpowiedzialność. Czasami mamy problem z decyzją co zjeść na obiad lub w co się ubrać do pracy. Skoro tak błahe zagadnienia sprawiają nam trudności to nie chcę nawet się zastanawiać jak trudno jest wybrać odpowiednie ścieżki życia dla nowej, jeszcze niczego nie świadomej małej osóbki, która pod wpływem naszych decyzji wyrośnie na dobrą lub złą. Kształtowanie własnej osobowości, wrażliwości i moralności jest bardzo trudnym zadaniem - wyobraź sobie więc jak trudno jest to zakorzenić w kimś innym. 

Dodatkowym aspektem wartym poruszenia są fundusze. Według GUS-u utrzymanie jednego dziecka do 18. roku życia kosztuje średnio 194 tysiące złotych, a jeśli chodzi o studenta - jest to suma rzędu nawet 260 tysięcy złotych! Wiem, że żyją ludzie, dla których taka kwota to jak pstryknięcie palcami. Dla mnie jednak jest to bardzo dużo. Za dużo. Obecna sytuacja gospodarcza na świecie, a w szczególności w Polsce nie przekonuje mnie do tego, żebym zmieniła zdanie i zdecydowała się na dziecko. Brutalna prawda jest taka, że aby mieć dziecko, trzeba najpierw mieć kasę. W czasach takich, jakie mamy obecnie wydawanie na świat dziecka przez osobę na to niegotową finansowo wydaje mi się być skrajnie nierozsądne. 

Kiedyś usłyszałam pytanie, które miało odmienić moje poglądy raz na zawsze."A kto Ci poda szklankę wody na starość?". Tutaj pozwolę sobie zacytować Katarzynę Piasecką (od piątej minuty filmu).

A jakie jest Wasze zdanie w tym temacie? Chcecie mieć dzieci? Jak postrzegacie osoby, które decydują się ich nie mieć? Czekam z niecierpliwością na komentarze!